قلیائیت در آبزی پروری

قلیائیت، معیاری برای)سنجش( غلظت کل مواد قلیایی محلول در آب است. در امور شیلاتی، گاهی اوقات قلیائیت نیز نظیر pH، به صورت میلی گرم کربنات کلسیم در هر لیتر آب نمایش داده می شود.

بخش اعظم قلیائیت آب های مورد استفاده در مراکز تکثیر ماهی ناشی از بیکربنات ها)HCO3-(، کربنات ها)CO32-( و هیدروکسید های معدنی طبیعی محلول در آب می باشد، اگرچه پساب های صنعتی و شهری و آب های زاید مزارع کشاورزی نیز می توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند.

قلیائیت آب های مورد استفاده در یک مرکز تکثیر، اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر سلامتی ماهی دارد. قلیائیت آب، ظرفیت بافری مورد نیاز برای محافظت از ماهیان در سیستم پرورشی متراکم در برابر نوسانات گسترده در pH آب که هم می تواند در اثر تنفس خود ماهی ها و هم تنفس گیاهان آبزی ایجاد شود، را فراهم می آورد. در شرایط عدم وجود آلودگی، آب با قلیائیت بالا، همچنین دارای یک غلظت بالا از کربن غیرآلی است و بنابراین به عنوان معیاری برای قابلیت تولید اولیه بکار می رود که عبارت از توانایی آب در تولید گیاهان آبزی و در نتیجه حیات جانوران آبزی است. در استخرهای پرورش ماهی گرمابی، آب اغلب غیرسخت)نرم( است و خاصیت بافری ضعیف دارد. رشد سریعتر توده جلبکی می تواند دی اکسید کربن را سریعتر از آنچه که می تواند توسط تعادل اتمسفری جایگزین شود به مصرف برساند. اکسیژن به داخل آب آزاد می گردد اما pH آب می تواند در طی مدت چند ساعت به حد 5/9 یا حتی 10 افزایش یابد. این موارد افزایش pH موقتی هستند و معمولا توسط ماهیان گرمابی به خوبی تحمل می شوند.

در صورت وجود آمونیاک، pH بالا تا حد زیادی باعث افزایش سمیت آن در گونه های)ماهیان( سردابی و گرمابی می شود گاهی اوقات بیکربنات سدیم را به نسبت 10-20 پوند به ازای هر آکر به استخرهای پرورش ماهیان گرمابی می افزاییم تا مشکل پایین بودن قلیائیت آب را بطور موقت تصحیح کنیم و مشکل مقادیر CO2، NH3 را که ناشی از پایین بودن pH است مرتفع نماییم.

برای پرورش متراکم ماهی، قلیائیت معادل 100-150 میلی گرم در لیتر را توصیه می شود تا ظرفیت بافری مورد نیاز برای جلوگیری از نوسانات گسترده pH را فراهم آورد)pH معادل 9(، تولید جلبک را افزایش دهد، از شسته شدن فلزات سنگین جلوگیری کند و به ما اجازه دهد که از ترکیبات مس برای درمان بیماری ها استفاده کنیم.

3-2-3 آمونیاک

اغلب، غلظت های جزئی از آمونیاک را می توانیم درآب مصرفی مراکز تکثیر ماهی بیابیم که ناشی از تجزیه مواد آلی نیتروژنی در خاک ها یا رسوبات است. معمولا مقادیر بالاتر آمونیاک در آب های زیرزمینی یا سطحی نشان دهنده آلودگی ناشی از رویش گیاهان بر روی پساب ها صلاح شده مزرعه، تخلیه پساب مزارع کشاورزی یا تخلیه

فاضلاب های صنعتی است. هر چند در اغلب استخر ها یا کانال های بتونی دراز، منبع عمده تولید آمونیاک، سوخت و ساز ماهی ها است. مقادیر نسبتا بالای آمونیاک می کنند.

در واحدهای پرورش ماهی در کانال های بتونی دراز، سرعت تعویض آب استخر ها به نحوی تنظیم می شود که آمونیاک را)از استخرها( خارج کند. در سیستم های چرخش مجدد آب که عوامل تصفیه زیست شناختی نیز در آنها انجام می شود از باکتری های تثبیت کننده ازت برای حذف آمونیاک آب از طریق اکسیداسیون آن به نیتریت)NO2-( و سپس به نیترات)NO3-(، استفاده می شود. در استخرهایی که به خوبی اداره می شوند بخش اعظم آمونیاک می تواند توسط تبادل یونی با استفاده از زئولیت نیز از آب حذف گردد.

هنگامی که آمونیاک وارد آب می شود یون های نیتروژن موجود در آب بلافاصله واکنش نشان می دهند و آن را به حالت تعادل مخلوطی از یون آمونیوم)NH4+( که الزاما غیر سمی است و NH3 غیر یونیزه که سمی است تبدیل می کنند. تهیه و تدوین مدیریت مجموعه کپور فیش مهندس اقایاری